Σε δημοσίευσή της στο LitHub, η Έμιλι Τεμπλ [Emily Temple], δημοσιογράφος και συγγραφέας, ξεχώρισε τους σαράντα καλύτερους «κακούς» της λογοτεχνίας. Το άρθρο της είναι γραμμένο με μπρίο και με γενναίες δόσεις μελανού χιούμορ, και ταυτοχρόνως, αναφέρει όλους τους εμβληματικούς χαρακτήρες που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, υπηρετούν τις δυνάμεις του Κακού: τον Ιάγο, τον Καπετάνιο Άχαμπ, τον Τομ Ρίπλεϊ, τον Δικαστή Χόλντεν κ.ά. Στην κεντρική φωτογραφία, ο Ματ Ντέιμον [Matt Damon] στην ταινία «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», που είναι βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ [Patricia Highsmith].
Επιμέλεια: Σόλωνας Παπαγεωργίου
«Η λογοτεχνία δεν είναι αθώα. Είναι ένοχη και πρέπει να το ομολογήσει», γράφει ο Ζωρζ Μπατάιγ στη μελέτη του Η λογοτεχνία και το κακό (εκδ. Πλέθρον, μτφρ. Ελένη Βαρίκα). «Η λογοτεχνία είτε είναι το ουσιώδες είτε δεν είναι τίποτα. Πιστεύω πως το Κακό -η οξεία μορφή του Κακού- που παρουσιάζει, έχει για εμάς την ύψιστη αξία. Πρόκειται για μία έννοια που δεν αντιτίθεται στην ηθική: αντιθέτως, απαιτεί μια ‘’υπερηθικότητα’’».
Σε δημοσίευσή της στο LitHub, η Έμιλι Τεμπλ, δημοσιογράφος και συγγραφέας, ξεχώρισε τους σαράντα καλύτερους «κακούς» της λογοτεχνίας.
Το άρθρο της είναι γραμμένο με μπρίο και με γενναίες δόσεις μελανού χιούμορ, και ταυτοχρόνως, αναφέρει όλους τους εμβληματικούς χαρακτήρες που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, υπηρετούν τις δυνάμεις του Κακού: τον Ιάγο, τον Καπετάνιο Άχαμπ, τον Τομ Ρίπλεϊ, τον Δικαστή Χόλντεν κ.ά.
Ακολουθεί η λίστα της Τεμπλ, μαζί με ένα σύντομο απόσπασμα από το κείμενό της για την κάθε επιλογή της.
Μιτσούκο, από τη Σβάστικα (εκδ. Καστανιώτη, μτφρ. Χριστίνα Φακίνου), του Τζουνιτσίρο Τανιζάκι
«Η σπουδαιότητα της Μιτσούκο (και η σπουδαιότητα του ίδιου του μυθιστορήματος) έγκειται στο ότι, ακόμα και στο τέλος του βιβλίου, δεν είσαι πραγματικά βέβαιος εάν και πόσο την αντιπαθείς. Χειρίζεται τους πάντες με επιδεξιότητα, διαστρεβλώνει την αλήθεια, και είναι σε θέση να γοητεύσει όποιον βρει στο πέρασμά της, όχι απλώς τη Σονόκο, αλλά και τον σύζυγό της. Καθώς και τον αναγνώστη, εννοείται».
Κύριος Χάιντ, από το Δόκτωρ Τζέκυλ και Κύριος Χάιντ (εκδ. Αίολος, μτφρ. Θεόδωρος Καλοπίσης), του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον
«Γιατί ο χειρότερος κακός είναι, ποιος θα το περίμενε, κρυμμένος μέσα σου. Σας έχει συμβεί ποτέ να αποκοιμηθείτε κι όταν ξυπνήσετε, να είστε ο κακός σας εαυτός κι όχι εσείς;»
Η στειρότητα, από τα Παιδιά των ανθρώπων (εκδ. Πατάκη, μτφρ. Σώτη Τριανταφύλλου), της Π. Ντ. Τζέιμς
«Εννοείται πως ο Ξαν είναι ο κακός του μυθιστορήματος, όμως η πραγματική ρίζα του κακού, η αιτία που όλα καταρρέουν κι οι άνθρωποι αρχίζουν να βαφτίζουν τα γατάκια τους και να τα τοποθετούν σε βρεφικά καρότσια, είναι η παγκόσμια ασθένεια που στείρωσε όλους τους άνδρες της γης».
Ο καρχαρίας, από τα Σαγόνια του καρχαρία (εκδ. Λυχνάρι, μτφρ. Άννα Παπαδημητρίου), του Πήτερ Μπέντσλεϋ
«Ένας κακός τόσο τρομαχτικός που (με τη βοήθεια του Στίβεν Σπίλμπεργκ) ξεσήκωσε κύμα πανικού που κατέκλυσε τους θαμώνες των παραλιών. Στην πραγματικότητα, ο Μπέντσλεϋ, ο οποίος έγραψε και το σενάριο της ταινίας, τρομοκρατήθηκε σε τέτοιο βαθμό από τις αντιδράσεις που προξένησε το έργο του, που αργότερα έγινε ακτιβιστής για την προστασία των καρχαριών».
Το παιδί, από Το δέντρο που έδινε (εκδ. Δωρικός, μτφρ. Χ. Σκαπεντζή), του Σελ Σιλβερστάιν
«Φέρε, φέρε, φέρε. Αυτό το παιδί είναι ό,τι χειρότερο».
Καθηγητής Μοριάρτι, από Το τελευταίο πρόβλημα (εκδ. Παπαδόπουλος, μτφρ. Αργυρώ Πιπίνη), του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ
«Μια ιδιοφυία του κακού –‘’ο Ναπολέων του Εγκλήματος’’, όπως τον χαρακτηρίζει ο Χολμς- και το μοναδικό άτομο που δημιούργησε προβλήματα στον καλό σύμβουλο-ντεντέκτιβ – πέρα από τον ίδιο του τον εαυτό, προφανώς. Χάρη στις αμέτρητες διασκευές που ακολούθησαν, πλέον θεωρούμε πως ο Μοριάρτι είναι ο βασικός εχθρός του Χολμς, όμως στην πραγματικότητα, ο Ντόιλ τον επινόησε μόνο και μόνο για να βρει έναν τρόπο για να σκοτώσει τον ήρωά του, και ο χαρακτήρας δεν έπαιζε κάποιον σημαντικότερο ρόλο στην αρχική σειρά βιβλίων. Κατά κάποιο τρόπο, ο Μοριάρτι ξεπέρασε και τον ίδιο του τον εαυτό».
Κυρία Ντάνβερς, από τη Ρεβέκκα (εκδ. Καστανιώτη, μτφρ. Ευμορφία Στεφανοπούλου), της Δάφνης ντι Μωριέ
«Μια οικονόμος που είναι τόσο αφοσιωμένη στη νεκρή πρώην κυρία της, που αποφασίζει πάση θυσία να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη της – παροτρύνοντας τη νέα γυναίκα του αφεντικού της να πηδήξει από το παράθυρο».
Η ματαιοδοξία, από το Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ (εκδ. Γκοβόστη, μτφρ. Άρης Αλεξάνδρου), του Όσκαρ Ουάιλντ
«Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς πως ο Χάρι διαφθείρει τον Ντόριαν και ο Τζέιμς τον καταδιώκει και προσπαθεί να τον δολοφονήσει, όμως η πραγματική πηγή όλων των βασάνων του νεαρού ηδονιστή είναι η ίδια η έπαρσή του».
Ουράια Χιπ, από το Ντέιβιντ Κόπερφιλντ (εκδ. Κέδρος, μτφρ. Ηρώ Σκάρου, Άρης Σφακιανάκης), του Καρόλου Ντίκενς
«Λίγοι κακοί είναι τόσο προκλητικά άσχημοι όσο ο Ουράια Χιπ (Ακόμα και το όνομά του! Ο Ντίκενς δεν χειρίστηκε το θέμα με λεπτότητα). Όταν τον συναντάμε για πρώτη φορά, περιγράφεται ως ένας ‘’αποστεωμένος’’ άντρας, ‘’που δεν έχει σχεδόν καθόλου φρύδια και βλεφαρίδες, με μάτια κοκκινωπά καφέ, τόσο απροστάτευτα και στεγνά, που θυμάμαι πως αναρωτιόμουν πώς κοιμόταν τα βράδια. Είχε φαρδιούς ώμους και ήταν λιπόσαρκος· ντυμένος με επισημότητα στα μαύρα, με ένα λευκό μαντήλι στον λαιμό του· σφιχτά δεμένο· κι είχε ένα μακρύ, βαρύ, σκελετωμένο χέρι’’».
Η Μεγάλη Μάγισσα, από τις Μάγισσες (εκδ. Ψυχογιός, μτφρ. Κώστια Κοντολέων), του Ρόαλντ Νταλ
«Ως ‘’η πιο σατανική γυναίκα όλου του κόσμου’’, επωμίστηκε το καθήκον να βασανίσει και να σκοτώσει όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά γίνεται, και συχνά θέτει το θέμα των φόνων προς συζήτηση στις επαγγελματικές της συναντήσεις. Είναι, επίσης, πανέξυπνη – εδώ που τα λέμε, μεταμορφώνει τα παιδιά σε ζώα και οι γονείς τους θέλουν να τα εξοντώσουν. Πρέπει να παραδεχτούμε πως αυτό είναι ιδιοφυές».
Κάθι Έιμς, από το Ανατολικά της Εδέμ (εκδ. Παπαδόπουλος, μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος), του Τζον Στάινμπεκ
«Η Κάθι Έιμς είναι ψυχρή όπως ο πάγος, μια κοινωνιοπαθής που αναγκάστηκε να μάθει από παιδί πώς να μιμείται τα ανθρώπινα συναισθήματα για να τα βγάλει πέρα, και που εντέλει αντιλαμβάνεται πόσο εύκολα μπορεί να χειραγωγεί, να καταστρέφει ζωές και να σκοτώνει για τη διασκέδασή της. Κι όλα αυτά, επειδή έχει μια ομορφιά αξιοσημείωτη».
Κύριος Ρότσεστερ, από το Τζέιν Έιρ (εκδ. Μίνωας, μτφρ. Αργυρώ Μαντόγλου), της Σαρλότ Μπροντέ
«Ορθώς διαβάσατε. Είναι βυθισμένος στην αυτολύπηση. Σκυθρωπός και ενοχλητικός. Μεταμφιέζεται σε τσιγγάνο για να εξαπατήσει την Τζέιν. Κρατάει την πρώτη του γυναίκα κλεισμένη σε μια σοφίτα. Και παρόλα αυτά, νομίζει πως δικαιούται να παντρευτεί ένα καλό κορίτσι όπως η Τζέιν!»
Ζένια, από την Κλέφτρα κίσσα (εκδ. Ωκεανίδα, μτφρ. Έφη Καλλιφατίδη), της Μάργκαρετ Άτγουντ
«Σε μια κριτική της που δημοσιεύτηκε το 1993, η Λόρι Μουρ σχολίασε τον χαρακτήρα και δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα:
‘’Παραδόξως, παρά την ανεξιχνίαστη κακία της, η Ζένια δίνει ζωή σε αυτό το βιβλίο: είναι απίστευτα, φανταστικά κακή. Παίζει συνεχώς θέατρο, υποκρίνεται. Είναι ο Ριχάρδος ο Τρίτος με στήθη. Είναι ο Ιάγος με μίνι φούστα. Χειραγωγεί και εκμεταλλεύεται τις ματαιοδοξίες και τα παιδικά τραύματα των φίλων της (τραύματα που προξένησαν οι αμελείς μητέρες, ο κακοποιητικός θείος, οι απόντες πατεράδες)· εκμεταλλεύεται την οικειότητα και εισβάλλει με ύπουλο τρόπο στην άνετη ζωή τους και μετά φέρνει τα πάνω κάτω’’».
Μπέκι Σαρπ, από το Πανηγύρι της ματαιοδοξίας (εκδ. Εξάντας, μτφρ. Χρύσα Τσαλικίδου), του Ουίλιαμ Μέικπις Θάκερεϊ
«Μια κυνική, χειριστική, πανέξυπνη καλλονή με καλλιτεχνική φλέβα και ισχυρή θέληση. Δεν έχετε ξανασυναντήσει πιο αφοσιωμένη απατεώνισσα στη λογοτεχνία».
Χένρι, από τη Μυστική ιστορία (εκδ. Διόπτρα, μτφρ. Μιχάλης Δελέγκος), της Ντόνα Ταρτ
«Σχεδιάζει προσεκτικά τις κινήσεις του, είναι ψυχρός, θέλει να επιβιώσει με κάθε κόστος. Είναι τρομακτικός γιατί όλοι τον έχουμε συναντήσει στη ζωή μας – ή τουλάχιστον, κάποιον που του μοιάζει, κάποιον που θα φορούσε με άνεση το βαρύ παλτό του Χένρι μια χειμωνιάτικη νύχτα».
Η ύβρις, από το Πάρκο των δεινοσαύρων (εκδ. Bell, μτφρ. Γιάννα Αναστοπούλου), του Μάικλ Κράιτον
«Δεν είναι υπέροχο; Μπορούμε να φτιάξουμε δεινόσαυρους! Δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Όλα είναι υπό έλεγχο».
Αρτούρο, από το Geek love, της Κάθριν Νταν
«Ακόμα ένα μυθιστόρημα με πολλούς υποψηφίους για τη θέση του Απόλυτου Κακού – ίσως θα έπρεπε να αναφέρουμε τους γονείς Μπινέφσκι, που ηθελημένα δηλητηριάζουν τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους για να δημιουργήσουν μια δημοφιλή παράσταση τεράτων. Ας μην ξεχνάμε τη Μαίρη Λικ, μια σύγχρονη εκδοχή της Κακιάς Βασίλισσας από τη Χιονάτη, που είναι εκατομμυριούχος και πληρώνει διάφορες όμορφες γυναίκες για να παραμορφωθούν. Νομίζω, όμως, πως η θέση ανήκει δικαιωματικά στον Αρτούρο, το Αγόρι του Νερού, έναν μελαγχολικό ναρκισσιστή που ηγείται της δικής του αίρεσης, και ο οποίος ενθαρρύνει του οπαδούς του να αφαιρούν ένα ένα τα μέλη του σώματός τους, προκειμένου να εξαγνιστούν».
Δόκτωρ Φρανκενστάιν, από το Φρανκενστάιν (εκδ. Ψυχογιός, μτφρ. Κατερίνα Σχινά), της Μαίρης Σέλεϊ
«Είναι αλήθεια πως το Τέρας του Φρανκενστάιν είναι ο μοναδικός δολοφόνος στο κλασικό μυθιστόρημα της Σέλεϊ -κι επιπλέον, είναι ένα τέρας-, όμως ο Δόκτορας Φρανκενστάιν είναι εκείνος που αποφασίζει να δημιουργήσει, νομίζοντας πως είναι θεός, ένα πλάσμα κατ’ εικόνα του, χωρίς να λάβει υπόψη του τις πιθανές συνέπειες».
Χάνιμπαλ Λέκτερ, από τη Σιωπή των αμνών (εκδ. Bell, μτφρ. Παναγιώτης Τασιόπουλος), του Τόμας Χάρις
«Ο χαρακτήρας έγινε εμβληματικός χάρη στον Άντονι Χόπκινς, αλλά ας μην ξεχνάμε πως ο Τόμας Χάρις δημιούργησε τον λαμπρό, τρομακτικό ψυχίατρο, που είναι κατά συρροή δολοφόνος και κανίβαλος. ‘’Δεν υπάρχει κάποιος όρος για να τον περιγράψουμε επαρκώς’’, σημειώνεται στο μυθιστόρημα. Επίσης, στο βιβλίο, έχει έξι δάκτυλα – έξι δάκτυλα στο αριστερό του χέρι, οπότε δεν θα μπορούσε να ήταν ο δολοφόνος του πατέρα του Ινίγκο Μοντόγια».
Καπετάνιος Άχαμπ, από το Μόμπι Ντικ (εκδ. Gutenberg, μτφρ. Αθανάσιος Κ. Χριστοδούλου), του Χέρμαν Μέλβιλ
«Νομίζατε πως ο κακός είναι η φάλαινα; Ο κακός δεν είναι η φάλαινα – είναι ο μεγαλομανής που κρατά το πηδάλιο».
Λαίδη Μάκβεθ, από το Μάκβεθ (εκδ. Κέδρος, μτφρ. Γιώργος Χειμωνάς), του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
«Ανέκαθεν θεωρούσα πως η Λαίδη Μάκβεθ ήταν πιο ενδιαφέρουσα από τον σύζυγό της – αυτή είναι ο εγκέφαλος της επιχείρησης, αυτή τρέφει φιλοδοξίες. Η σκηνή της υπνοβασίας της είναι μία από τις σπουδαιότερες σκηνές που έγραψε ο Σαίξπηρ σ’ όλη την καριέρα του».
Η άμμος, από τη Γυναίκα της άμμου (εκδ. Άγρα, μτφρ. Στέλιος Παπαλεξανδρόπουλος), του Κόμπο Αμπέ
«Μπορεί οι δόλιοι χωρικοί να ξεγελούν τον άμοιρο εντομολόγο, αλλά η ίδια η άμμος είναι ο κύριος αντίπαλός του σε αυτό το σύντομο και γοητευτικό μυθιστόρημα. Η άμμος που επιστρέφει συνεχώς μέσα στο σπίτι και πρέπει να φτυαριστεί. Η άμμος που μονίμως απειλεί να καταπιεί τα πάντα: πρώτα τον άντρα, κατόπιν τη γυναίκα, κατόπιν το χωριό».
Η μικροαστική πλήξη, από τον Δρόμο της επανάστασης (εκδ. Σύγχρονοι ορίζοντες, μτφρ. Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος), του Ρίτσαρντ Γέιτς
«Στο αγαπημένο μας μυθιστόρημα τρόμου για την Αμερική της δεκαετίας του ’50, ο Φρανκ και η Έιπριλ Γουίλερ, αμφότεροι πρώην μποέμ, μετακομίζουν στα προάστια της πόλης τους και βρίσκουν τη νέα γειτονιά τους… εξαιρετικά αποπνικτική. Όμως, αυτό που φταίει στην πραγματικότητα δεν είναι ο τόπος όπου εγκαταστάθηκαν, αλλά η αδυναμία τους να καταλάβουν ο ένας τον άλλον, ο φόβος τους, η υποβόσκουσα, συσσωρευμένη απόγνωσή τους, που οδηγούν στην καταστροφή τους».
Ντέιβιντ Μέλροουζ, από το Never mind, του Έντουαρντ Σεντ Όμπιν
«Ο Ντέιβιντ Μέλροουζ είναι ο χειρότερος πατέρας που θα μπορούσε να υπάρξει: σκληρός, βάναυσος και σνομπ, ένα άντρας που απολαμβάνει να ταπεινώνει τη γυναίκα του, που κακοποίησε σεξουαλικό τον γιο του και που καταδικάζει όλους τους κοντινούς τους ανθρώπους σε μια ζωή γεμάτη με πόνο».
Τομ Ρίπλεϊ, από τον Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ (εκδ. Άγρα, μτφρ. Ανδρέας Αποστολίδης), της Πατρίσια Χάισμιθ
«Να κι ένας κακός τον οποίο υποστηρίζεις – ως ένα σημείο, τέλος πάντων. Αισθάνεσαι τον πόνο του καθώς προσπαθεί να μπει στη ζωή του ανθρώπου που τόσο θαυμάζει (και ίσως αγαπά), και ενώ αρχικά είναι ευπρόσδεκτος, ύστερα εξοστρακίζεται. Αποστασιοποιείσαι όταν δολοφονεί τον αγαπημένο του και κλέβει την ταυτότητά του – αλλά, κατά κάποιον τρόπο, καθώς διαβάζεις, σου κόβεται η αναπνοή σε κάθε σελίδα και ελπίζεις πως ο Ρίπλεϊ θα γλυτώσει ξανά».
Ρούφους, από το Εξ αίματος (εκδ. Αίολος, μτφρ. Γιώργος Μπαρουξής), της Οκτάβια Ε. Μπάτλερ
«Για ιδιοκτήτης σκλάβων, ο Ρούφους δεν είναι και τόσο κακός -ο πατέρας του είναι ακόμα χειρότερος-, δεν είναι όμως και το καλύτερο παιδί. Είναι εγωιστής, ανίδεος και, όπως οι περισσότεροι άνδρες της εποχής του, είναι απίστευτα ρατσιστής και μισογύνης, καθώς είναι πρόθυμος, χωρίς αναστολές, να βιάσει γυναίκες, αρκεί να υποκρίνονται πως απολαμβάνουν να συνευρίσκονται μαζί του. Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι πιστεύει πως είναι καλύτερος από τον πατέρα του τον κάνει ακόμα χειρότερο».
Νοσοκόμα Ράτσεντ, από το Στη φωλιά του κούκου (εκδ. Anubis, μτφρ. Βασίλης Αθανασιάδης), του Κεν Κέσεϊ
«Η Μεγάλη Νοσοκόμα κυβερνά την πτέρυγα του ασύλου με σιδηρά πυγμή. Έχει εμμονή με την τάξη και την εξουσία και επιβάλλει με σκληρό τρόπο τη θέλησή της. Όταν εμφανίζεται ο ΜακΜέρφι, ο πρωταγωνιστής μας, θέλει να υπονομεύσει το κύρος της. Και πράγματι, αυτό συμβαίνει, πολλές φορές – ώσπου η Ράτσεντ τού κάνει λοβοτομή».
Η φυλακή, από το The Mars room, της Ρέιτσελ Κούσνερ
«Ποιος είναι ο πραγματικός κακός στο πιο πρόσφατο μυθιστόρημα της Ρέιτσελ Κούσνερ; Δεν θα μπορούσε να είναι η Ρόμι· εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης για τη δολοφονία ενός άντρα που την παρακολουθούσε. Αλλά ούτε ο ίδιος ο άντρας θα μπορούσε να είναι, καθώς δεν καταλάβαινε τι ακριβώς έκανε. Δεν θα μπορούσε να είναι κάποιος από τους κρατούμενους, κάποιους από τους φρουρούς. Όμως, το Κακό υπάρχει σε αυτό το βιβλίο, καθώς το αίσθημα της αδικίας είναι πολύ ισχυρό. Φταίει όλο το αμερικανικό σωφρονιστικό σύστημα, το οποίο έχει ως στόχο να σε πιάσει, να σε κάνει να ματώσεις, να σε κρατήσει και ύστερα να απαλλαγεί από εσένα, αυτός είναι ο πραγματικός κακός στο μυθιστόρημα και πολύ συχνά, στην πραγματική ζωή».
Ο Μεγάλος Αδερφός, από το 1984 (εκδ. Μεταίχμιο, μτφρ. Κατερίνα Σχινά), του Τζορτζ Όργουελ
«Ο Ο΄ Μπράιεν αναλαμβάνει τις περισσότερες βρομοδουλειές, αλλά ο Μεγάλος Αδερφός, είτε είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, είτε κάποιος σκοτεινός μηχανισμός, είναι αυτός που, πώς να το θέσω, επιβλέπει όσα κακά συμβαίνουν σε αυτό το βιβλίο».
Πάτρικ Μπέιτμαν, από την Αμερικανική ψύχωση (εκδ. Οξύ, μτφρ. Χρίστος Τόμπρας), του Μπρετ Ίστον Έλις
«Ένας ρηχός νάρκισσος, ένας άπληστος τραπεζικός επενδυτής, ένας ρατσιστής, μισογύνης, αντισημίτης, ομοφοβικός, σαδιστής δολοφόνος, που είναι επίσης κανίβαλος και λάτρης της μουσικής του Χιούι Λιούις. Είναι, ταυτοχρόνως, απροσδόκητα αξιοθρήνητος. Δεν υπάρχουν χειρότεροι άνθρωποι από αυτόν – αλλά, ως χαρακτήρας, είναι αφάνταστα διασκεδαστικός».
Ο Στρατηγός, από το Φθινόπωρο του πατριάρχη (εκδ. Λιβάνη, μτφρ. Κλαίτη Σωτηριάδου), του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
«Μπορεί ο José Ignacio Saenz de la Barra να είναι ο πιο αιμοδιψής χαρακτήρας, αλλά ο ανώνυμος Στρατηγός (του Σύμπαντος) είναι ο πιο συναρπαστικός κακός σε αυτό το μυθιστόρημα: είναι ένας αφάνταστα μακρόβιος τύραννος που ελέγχει, οριακά με μαγικά μέσα, τον πληθυσμό, αλλά και το τοπίο, με τα μπουμπούκια των τριαντάφυλλων να ανοίγουν νωρίτερα για να τον ικανοποιήσουν, καθώς τον κουράζει το σκοτάδι. Ο Στρατηγός έχει ξεπουλήσει τη θάλασσα στους Αμερικανούς. Είναι απελπιστικά δυστυχισμένος κι ας θεωρεί τον εαυτό του θεό».
Χάμπερτ Χάμπερτ, από τη Λολίτα (εκδ. Πατάκη, μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης), του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ
«Ο γέρο-Χαμ είναι ένας συναρπαστικός χαρακτήρας – παρόλο που, σε ολόκληρο το μυθιστόρημα, έχει εμμονή με μια νεαρή κοπέλα, την οποία απαγάγει, αφού σκοτώσει τη μητέρα της, την αναγκάζει να ταξιδέψει και να συνευρεθεί μαζί του, κι ενώ τα κάνει όλα αυτά, πότε αυτομαστιγώνεται πότε επιβραβεύει τον εαυτό του. Σε γοητεύσει, σχεδόν σε πείθει, μέσα από τους μονολόγους του για τον έρωτα και τη δύναμη της γλώσσας. Εντέλει, βέβαια, το φανταχτερό ύφος της αφήγησής του δεν σε κάνει να ξεχάσεις πως ο Χάμπερτ είναι πολύ χειρότερος κι από δολοφόνος, αλλά, μέχρι να φτάσεις σε αυτό το σημείο, δεν μπορείς να σταματήσεις να διαβάζεις».
Ριτζγουέι, από τον Υπόγειο σιδηρόδρομο (εκδ. Ψυχογιός, μτφρ. Γιώργος Μπλάνας), του Κόλσον Γουάιτχεντ
«Ο κυνηγός σκλάβος Ριτζγουέι, γράφει ο Γουάιτχεντ, είναι ‘’σχεδόν δυο μέτρα ψηλός, με τετράγωνο πρόσωπο και χοντρό λαιμό σαν σφυρί. Παραμένει συνεχώς ήσυχος, αλλά απειλητικός, σαν κεραυνός που ακούγεται πολύ μακρινός, αλλά ξαφνικά εμφανίζεται στον ουρανό πάνω από το κεφάλι σου’’».
Άννι Γουίλκς, από το Μίζερι (εκδ. Κλειδάριθμος, μτφρ. Παλμύρα Ισμυρίδου), του Στίβεν Κινγκ
«Προσέξτε: Η Άννι Γουίλκς είναι μια θαυμάστρια. Μια φανατική θαυμάστρια. Λατρεύει τα μυθιστορήματα του Πολ Σέλντον για τη Μιζέρι Τσάστεϊν και καταρρακώνεται μόλις ανακαλύπτει, αφού σώσει τη ζωή του συγγραφέα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, πως η αγαπημένη της ηρωίδα πρόκειται να πεθάνει. Τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά για τον Πολ, καθώς, όπως αποδεικνύεται, η Άννι είναι μια έμπειρη κατά συρροή δολοφόνος, πολύ επιδέξια, δηλαδή καταστροφική, στον τρόπο που χειρίζεται τα οικιακά αντικείμενα».
Η δημοκρατία της Γαλαάδ, από την Ιστορία της θεραπαινίδας (εκδ. Ψυχογιός, μτφρ. Αύγουστος Κορτώ), της Μάργκαρετ Άτγουντ
«Η κυβέρνηση που έχει καταλάβει τον έλεγχο της Αμερικής, στον κόσμο της κλασικής δυστοπίας της Άτγουντ, έχει επιβάλλει ένα φονταμενταλιστικό καθεστώς θεοκρατίας, οι ηγέτες του οποίου έχουν εξαλείψει τα όρια μεταξύ της εκκλησίας και του κράτους, και, ακόμα χειρότερα, έχουν διαστρεβλώσει τις θρησκευτικές και πολιτικές αξίες, προσπαθώντας να υποτάξουν πλήρως όλες τις γυναίκες, διαγράφοντας την προσωπικότητά τους και επιτρέποντάς τους να υπάρχουν μόνο εφόσον ωφελούν το κράτος».
Η Γη, από την Πέμπτη εποχή (εκδ. Οξύ, μτφρ. Ηφαιστίωνας Χριστόπουλος), της Νόρα Κ. Τζέμισιν
«Είναι πολύ δύσκολο να κερδίσεις όταν πολεμάς ενάντια στην ίδια τη Γη, η οποία τιμωρεί όσους περπατούν στο έδαφός της με ακραίες, μακροχρόνιες εποχές δραματικών και θανατηφόρων αλλαγών του κλίματος. Αχ, κακιά Γη!»
Ιάγος, από τον Οθέλλο (εκδ. Πατάκη, μτφρ. Κλέανδρος Καρθαίος), του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
«Ο χειρότερος εχθρός είναι αυτός που σε γνωρίζει καλύτερα – αυτός που ίσως αγαπάς. Το τρομακτικότερο κίνητρο είναι η έλλειψη κινήτρου – ο Κόλριτζ κάνει λόγο για την ‘’ανεξήγητη κακοήθεια του Ιάγου’’. Ο πιο ενδιαφέρων κακός μιλά περισσότερο επί σκηνής από τον πρωταγωνιστή».
Δικαστής Χόλντεν, από τον Ματωμένο μεσημβρινό (εκδ. Καστανιώτη, μτφρ. Αύγουστος Κορτώ), του Κόρμακ ΜακΚάρθι
«Μπορεί στην πραγματικότητα, ο Χόλντεν να είναι ο διάβολος ή η προσωποποίηση του Κακού. ‘’Δεν κοιμάται ποτέ, ο δικαστής. Χορεύει, χορεύει. Λέει πως δεν θα πεθάνει ποτέ’’».
Η δουλεία, από την Αγαπημένη (εκδ. Παπαδόπουλος, μτφρ. Κατερίνα Σχινά), της Τόνι Μόρισον
«Το μυθιστόρημα στηρίζεται σε μια ιδέα: πως μια στοργική μητέρα μπορεί να σκοτώσει την κόρη της για να την απαλλάξει από τη σκλαβιά. Ασφαλώς, οι ίδιοι οι σκλάβοι είναι κακοί και ο Δάσκαλος είναι ιδιαιτέρως απαίσιος. Ασφαλώς, το εκδικητικό πνεύμα της Αγαπημένης σπέρνει το χάος, διαλύοντας περαιτέρω μια ήδη διαλυμένη οικογένεια. Αυτά, όμως, είναι μοναχά τα συμπτώματα της ασθένειας, σε αυτό το Μεγάλο Αμερικανικό Μυθιστόρημα που πραγματεύεται το Μεγάλο Αμερικανικό Αμάρτημα».
Ο Εωσφόρος, από τη Θεία Κωμωδία (εκδ. Πατάκη, μτφρ. Σπύρος Καρέλας), του Δάντη
«Αναπόφευκτα, η πρώτη θέση ανήκει στον ίδιο τον Εωσφόρο. Αν και, εδώ που τα λέμε, η απεικόνιση του Δάντη δεν είναι τόσο τρομακτική, καθώς ακόμα και ο ίδιος ο διάβολος πρέπει να υπομείνει τους πόνους και τα μαρτύρια της Κόλασης, βασανισμένος καθώς βασανίζει, κλαίγοντας από τα έξι μάτια του καθώς μασουλά τον Ιούδα τον Ισκαριώτη».
Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.
