Δεν υπάρχει καλύτερη εποχή για ένα καλό τρομακτικό horror film.
Για να γίνει μια τρομακτική ιστορία λίγο πιο τρομακτική πρέπει να ενισχυθεί ο παράγοντας του αναπάντεχου. Ο πιο εύκολος τρόπος είναι για να επιτευχθεί αυτό είναι να βάλεις την ιστορία να διαδραματιστεί κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Συνήθως οι πρωταγωνιστές πάνε να κάνουν κάπου διακοπές και έχουν χαλαρή διάθεση και τότε η έκπληξη είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Επίσης οι καλοκαιρινές ιστορίες είναι πιο εύκολο να τοποθετηθούν σε ένα άγνωστο μέρος για τους ήρωες της ιστορίας, αν έχεις κάποιον μανιακό serial killer στην ευρύτερη περιοχή σου ξέρεις τι να περιμένεις. Όταν όμως πας σε κάποιο άγνωστο μέρος; Πόσοι άγνωστοι κίνδυνοι παραμονεύουν; Όλα αυτά τείνουν να καταντήσουν κλισέ και ίσως προϊδεάζουν τον θεατή για την πλοκή, όμως η τρομακτικότητα επιτυγχάνεται με πλήθος σκηνοθετικών τρικ και εμπνευσμένων μουσικών επιλογών. Και στην τελική υπάρχει καλύτερο φυσικό κλιματιστικό από την ανατριχίλα και αυτή την υποδόρια αίσθηση ψύχους που αφήνει ένα καλό θρίλερ;
Texas Chainsaw Massacre, 1974
Για κάποιους το Τέξας είναι ένα έτσι κι αλλιώς τρομακτικό μέρος, και μια οικογένεια ψυχοπαθών δολοφόνων είναι απολύτως λογικό να βρει καταφύγιο εκεί. Αντί για τρομακτική μουσική έχει ήχους από σφαγεία και το αποτέλεσμα είναι να σε κάνει να σκέφτεσαι πως εκείνο το roadtrip στην ελληνική επαρχία στο χωριό του παππού και της γιαγιάς ίσως να μην είναι και τόσο καλή ιδέα αυτό το καλοκαίρι. Για τους χαρακτήρες της ταινίας σίγουρα δεν ήταν, καλύτερα να είχαν πάει στην Ίο.
Jaws, 1975
Έχει θάλασσα, οπότε σκοράρει ψηλά στην καλοκαιρικότητα. Έχει καρχαρίες, οπότε σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ίσως να ήταν καλύτερα να είχες κλείσει για διακοπές στο βουνό. Μία από τις ελάχιστες ταινίες του είδους που εκτυλίσσεται στο φως της ημέρας και δεν χρησιμοποιεί την εύκολη λύση του σκότους. Η λήψη σε στυλ POV αποζημιώνει και με το παραπάνω με αποτέλεσμα να φοβάσαι να μπεις ακόμα και σε πισίνα. Καθόλου τυχαίο το ότι πυροδότησε πολλά sequel, όμως το πρώτο είναι και το καλύτερο.
Friday The 13th, 1980
Γίνεται ένα διπλό φονικό σε παιδική κατασκήνωση και αυτή, όπως είναι λογικό κλείνει. Λίγα χρόνια αργότερα την ανοίγουν και πάλι και όλοι ξέρουν τι πρόκειται να συμβεί. Ο κύκλος του αίματος γίνεται ακόμα πιο βίαιος, τόσο που κάνει ακόμα και τον πιο ορθολογιστή να αναρωτηθεί αν παίζει κάτι με τις Παρασκευές που πέφτει 13 ο μήνας. Είναι ίσως το franchise που έκανε εθιστικά τα slasher films και τα 10 sequel το επιβεβαιώνουν.
The Burning, 1981
Ένα κλασικό χωρίς τη φήμη που του αξίζει καθώς πολλοί θεωρούν πως είναι ένα ακόμα θρίλερ καλοκαιρινής κατασκήνωσης. Το σενάριο βασίζεται σε έναν αστικό μύθο της Νέας Υόρκης, αυτόν του Cropsey, αυτό που χρειάζεται για να γίνει λίγο πιο τρομακτικό. Μια φάρσα που πήγε στραβά οδηγεί ένα παραμορφωμένο πλάσμα στην αναζήτηση εκδίκησης με όπλο ένα κλαδευτήρι και το ψεύτικο αίμα ρέει με τους κουβάδες. Είναι να απορεί κανείς με τόσες ταινίες τρόμου με κατασκηνώσεις, πώς υπάρχουν ακόμα γονείς στην Αμερική που στέλνουν τα παιδιά τους εκεί.
I Know What You Did Last Summer, 1997
Εκεί που όλοι νόμιζαν ότι τα καλοκαιρινά θρίλερ θα περιορίζονταν ως sequel και remake, ήρθε η ταινία της γενιάς μας. Η έλλειψη μεταφυσικού το κάνει ακόμα πιο τρομακτικό και η αίσθηση ότι κάποιος σε παρακολουθεί έχει κάνει πολλούς να φοβούνται το διάλειμμα για τουαλέτα. Η ταινία έδωσε νέο αίμα (διπλής ανάγνωσης) στα νεανικά slasher και δεν έχουμε παρά να την ευχαριστήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας.
Hostel, 2005
Με το πέρασμα στον 21ο αιώνα, όλοι πλέον ξέρουν ότι οι κατασκηνώσεις είναι γεμάτες μανιακούς δολοφόνους και αν θέλει κάποιος νέος Αμερικάνος να κάνει ξέγνοιαστες διακοπές γεμάτες αλκοόλ και σεξ, καλύτερα να πάει στην Ευρώπη. Τελικά φαίνεται πως στην Ευρώπη είναι λίγο χειρότερα γιατί οι μανιακοί που έχουμε εδώ δεν σε σκοτώνουν μια κι έξω, αλλά σε βασανίζουν πρώτα. Μια τόσο πρωτοποριακή ιδέα όπως ήταν φυσικό γέννησε το δικό της franchise με ακόμα πιο άρρωστα sequel που όσο προχωρούσε η φάση, τόσο χανόταν κάθε σεναριακό νόημα και εξελισσόταν σε ένα φεστιβάλ σαδισμού. Μετά τις κατασκηνώσεις και τα hostel περιμένουμε το νέο επικίνδυνο μέρος του καλοκαιριού.
Us, 2019
Όποιος λέει ότι τα horror films δεν μπορούν να είναι και ποιοτικές ταινίες το Us θα χαρεί να τον διαψεύσει, αφού πρώτα τον έχει τρομάξει. Το Us είναι ένα δύσκολο ταξίδι που μπλέκει το ένοχο παρελθόν της Αμερικής μαζί με στοιχεία της ισλανδικής μυθολογίας με τον μύθο των αλλαξοπαιδιών. Η πάλη μεταξύ άνω και κάτω κόσμου ως αλληγορία για τη σκλαβιά εξελίσσεται σε ένα καθηλωτικό θρίλερ που σου κρατάει σηκωμένη την τρίχα ακόμα και στα credits.
Midsommar, 2019
To Midsommar μπορούμε να πούμε ότι είναι το απόσταγμα όλων των παραπάνω ταινιών μαζί. Είναι μια παρέα φοιτητών που βρίσκεται καλοκαίρι στην Ευρώπη, ανακαλύπτουν τη σκανδιναβική μυθολογία, και ειδικά τις πιο σκοτεινές πτυχές της, αναδεικνύεται η τοξικότητα των ανθρώπινων σχέσεων και όλα αυτά σε μια ταινία που καταφέρνει να χαρακτηριστεί σινεφίλ. Ο Ari Aster καταφέρνει να φτιάξει μια τρομακτική και καθηλωτική ιστορία που δεν σταματάει να σε κάνει νιώθεις άβολα ούτε στιγμή και αυτό είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα.
