Αυτή την εποχή, όπου η μέρα κρατά λιγότερο και το κρύο τις βραδινές ώρες είναι τσουχτερό, το τρέξιμο σε εξωτερικούς χώρους είναι κάπως πιο δύσκολο. Για αυτό και πολλοί επιλέγουμε να τρέχουμε στον διάδρομο του γυμναστηρίου. Ωστόσο, το τρέξιμο στον διάδρομο είναι εξίσου ευεργετικό με το να διανύουμε την ίδια απόσταση τρέχοντας έξω, στον καθαρό αέρα; Η απάντηση είναι πιο περίπλοκη από ένα «ναι» ή ένα «όχι».
«Ας ξεκινήσουμε από το γενικό για να φτάσουμε στο ειδικό. Πρώτα από όλα λοιπόν, για τη συντριπτική πλειονότητα των οδοστρωμάτων, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά για τον οργανισμό. Είτε τρέχουμε έξω στον δρόμο, είτε τρέχουμε στον διάδρομο. Ο καρδιακός μας ρυθμός, η πρόσληψη οξυγόνου και η ενέργεια που καταναλώνουμε, κινούνται σε αρκετά κοντινά επίπεδα», εξηγεί ο Ριτς Γουίλι, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μοντάνα και διευθυντής το Montana Running Lab.
Υπάρχουν, ωστόσο, μερικά «αλλά»
Μικρές αλλαγές στον τρόπο που τρέχουμε στον διάδρομο, καθιστούν αυτού του είδους την προπόνηση είτε πιο ήπια, είτε πιο σκληρή. Και αυτές δεν είναι άλλες από τη ρύθμιση της ταχύτητας ή την ρύθμιση της κλίσης του εδάφους. Μπορούμε να τρέξουμε με ταχύτητα 12 χιλιόμετρα την ώρα σε κλίση νούμερο 5. Και τότε σίγουρα, η δοκιμασία στην οποία βάζουμε το σώμα μας, γίνεται σκέτη πρόκληση.
Και εκτός αυτού, σύμφωνα με την Άλιστον Γκράμπερ, καθηγήτρια κινησιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, «πλέον οι άνθρωποι οδηγούν τρομερά επιπόλαια. Ακόμα και σε πολύ κεντρικούς δρόμους. Κι αν λάβουμε υπόψιν και τα αδέσποτα, το τρέξιμο σε εξωτερικούς χώρους μπορεί να εξελιχθεί σε τρομερή περιπέτεια».
Συν τοις άλλοις, ο διάδρομος είναι κυριολεκτικά δώρο θεού σε περιόδους που ο καιρός είναι κακός. Οπότε από κάθε άποψη (αδέσποτα, κακοί οδηγοί, χιόνι-βροχή) ο διάδρομος μας προστατεύει από ένα σωρό απρόοπτα.
Ναι αλλά ποιο είναι το πιο δύσκολο;
Μπορεί να μην το είχαμε φανταστεί, αλλά παραδόξως, το τρέξιμο στον διάδρομο ενδέχεται να είναι πιο δύσκολο από το τρέξιμο έξω στον δρόμο.
Κι αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά μια συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση 34 μελετών, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Sports Medicine. Εκεί, ο δρ. Γουίλι και οι συνεργάτες του αναφέρουν ξεκάθαρα ότι δεν εντόπισαν σημαντικές φυσιολογικές διαφορές μεταξύ του τρεξίματος στον διάδρομο και της προπόνησης έξω στον δρόμο. Και μάλιστα, τα δεδομένα δείχνουν ότι ο ρυθμός της προσπάθειας που καταβάλλουμε για να διατηρήσουμε τον ρυθμό, είναι υψηλότερος στον διάδρομο.
Γιατί; Γιατί από τον διάδρομο μας λείπει η οπτική ροή, η εμπειρία δηλαδή του να παρατηρούμε το περιβάλλον γύρω μας να αλλάζει, καθώς εμείς προσπερνάμε τρέχοντας έναν-έναν τους σταθμούς που έχουμε ορίσει. Συν τοις άλλοις, στο γυμναστήριο δεν νιώθουμε τον καθαρό αέρα να μας τυλίγει, η αντίληψη του χώρου αλλοιώνεται και το οξυγόνο που προσλαμβάνουμε μειώνεται σε σχέση με το έξω. Και όλοι αυτοί οι αρνητικοί παράγοντες, με τον δικό του τρόπο ο καθένας, καθιστούν το τρέξιμο στον διάδρομο πραγματικό άθλο. Ακόμα και για όσους δηλώνουμε γυμνασμένοι.
Παράλληλα, το γεγονός ότι στο γυμναστήριο δεν υπάρχει ένα ωραίο φυσικό τοπίο που να μας αποσπά την προσοχή από την προπόνηση, παίζει επίσης ρόλο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο πολλοί από εμάς, ενώ κάνουμε διάδρομο, βλέπουμε τηλεόραση ή ακούμε podcast: Για να βρούμε κάτι που θα μας βοηθήσει να μην τα παρατήσουμε.
Αντίθετα, όταν τρέχουμε έξω, οι άλλοι άνθρωποι, η φύση, τα μαγαζιά, μας βοηθούν να μην χάνουμε το ενδιαφέρον μας και να συνεχίζουμε να τρέχουμε. Οπότε και από αυτή την άποψη το τρέξιμο έξω είναι – σχετικά πάντα – πιο ευχάριστο και εύκολο.
Ανηφόρα στον διάδρομο: Έχει σημασία ή όχι;
Ίσως έχουμε ακούσει ότι στον διάδρομο, πρέπει σώνει και ντε να αυξήσουμε την κλίση τουλάχιστον στο πρώτο επίπεδο δυσκολίας. Γιατί; Προκειμένου να δημιουργήσουμε συνθήκες παρόμοιες με εκείνες της προπόνησης σε εξωτερικούς χώρους. Αλλά αυτό βασίζεται σε παλιά δεδομένα, εξηγεί ο δρ Γουίλι.
Ωστόσο, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για τους οποίους μπορεί να θέλουμε να αλλάξουμε τη ρύθμισης της κλίσης, συμπεριλαμβανομένης της εξουδετέρωσης της πλήξης.
«Αν πρόκειται να περάσουμε λίγο χρόνο στον διάδρομο, ας προσπαθήσουμε να τον κάνουμε διασκεδαστικό και δυναμικό, με διαρκείς εναλλαγές. Μετά από μια πεντάλεπτη προθέρμανση σε χαλαρή ταχύτητα (π.χ. 7 χιλιόμετρα την ώρα, κάθε δύο λεπτά αυξάνουμε την ταχύτητα κατά 0,2 χιλιόμετρα ανά ώρα. Έτσι, ώσπου να αγγίξουμε ακόμα και το δεκάλεπτο, η ταχύτητα στην οποία θα έχουμε φτάσει να τρέχουμε, θα είναι σημαντικά μεγαλύτερη από την αρχική μας. Μια άλλη επιλογή είναι να αυξάνουμε σιγά-σιγά την κλίση ή να πηγαίνουμε πέντε λεπτά τρέχοντας και πέντε λεπτά βαδίζοντας γοργά», μας προτείνει ο δρ. Γουίλι.
Το συμπέρασμα
Ακόμα κι αν μέχρι πρότινος πιστεύαμε το ανάποδο, το τρέξιμο στον διάδρομο είναι πιο απαιτητικό από το τρέξιμο έξω στον δρόμο. Γιατί:
Απαιτεί τη διατήρηση σταθερού ρυθμού
Δεν μας δίνει πολλές ευκαιρίες να «χαζολογήσουμε»
Δεν μας προσφέρει τα ίδια αποθέματα οξυγόνου
Δεν επιτρέπει τις μικρές στάσεις για να περάσουμε απέναντι ή για να χαιρετήσουμε κάποιον γείτονα
Ωστόσο, αυτό που γνωρίζουμε από παλιά και ισχύει διαχρονικά, είναι ότι οποιοδήποτε είδος προπόνησης, μέσα ή έξω, αερόβιο ή με αντιστάσεις και βάρη, στο νερό ή στο έδαφος, κάνει καλό τόσο στη σωματική, όσο και στην ψυχική μας ευεξία. Οπότε, ας τρέχουμε όπου αγαπάμε. Σίγουρα δεν θα βγούμε χαμένοι.
(Mε πληροφορίες από self).
