Τα Πλαίσια στα Τζουμέρκα είναι το αγαπημένο χωριό των χρυσοθήρων, οι οποίοι έχουν κατατρυπήσει τις πλαγιές του βουνού αναζητώντας θησαυρούς.
Ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Βασίλης Σιώμος, ανεβοκατεβαίνει τα δύσβατα μονοπάτια αναζητώντας τα ίχνη των χρυσοθήρων.
Οι κυνηγοί θησαυρών είναι παλιά υπόθεση. Η τελευταία επιχείρηση τους έχει αναβαθμιστεί, καθώς φαίνεται πως έχουν την βοήθεια τοπογράφων και μηχανικών για να ανοίγουν τρύπες στο βουνό με χειρουργική ακρίβεια. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της κοινότητος Σπύρο Αθανασόπουλο, ο αστικός μύθος επιμένει ότι «κάποια κιβώτια με λίρες που έριχναν οι Άγγλοι χάθηκαν ή κρύφτηκαν σε κάποια σημεία και αυτό τραβά το ενδιαφέρον κάθε χρυσοθήρα για χρόνια σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Τώρα το σκάψιμο είναι επαγγελματικό».
Τέσσερις νέες βαθιές τρύπες κιβωτιόσχημες, κοντά στο πηγάδι και την εκκλησία, μαρτυρούν ότι επιχείρησαν, αλλά δεν τεκμηριώνουν ότι βρήκαν κάτι. Στο συγκεκριμένο χώρο δεν μπορεί να φτάσει κάποιος με όχημα, παρά μόνο με τα πόδια, λέει ο κ. Αθανασόπουλος. Σε ειδικές αποστολές οι ομάδες των κυνηγών έχουν πλέον εξειδικευτεί και εφοδιαστεί με ότι καλύτερο διαθέτει η τεχνολογία. Το κρισιμότερο είναι η πληροφορία για το πιθανό σημείο του θησαυρού.
Αν και είναι μια καθ’ όλα παράνομη υπόθεση η προοπτική του κέρδους κάνει συμμέτοχους στην υπόθεση και τους χωριανούς, οι οποίοι εν είδει αστειότητος, θα ήθελαν να καρπωθούν ένα τμήμα του θησαυρού, «ένα ποσοστό από το κέρδος», σύμφωνα με όσα ακούει ο κ. Αθανασόπουλος. Άλλωστε είναι σύνηθες, όσοι παρέχουν πληροφορίες, βοήθεια και σιωπή να ζητούν “το κάτι τι”. Οι κυνηγοί θησαυρών επιλέγουν να ενεργούν καλυπτόμενοι από το σκοτάδι, εφ’ όσον δρούν παράνομα και διότι γίνονται εύκολα αντιληπτοί από τους ντόπιους, εάν δεν είναι από την περιοχή.
Κακοί μιμητές του Χάουαρντ Κάρτερ, που ανέσκαψε την κοιλάδα των βασιλέων αναζητώντας τον τάφο του Τουταγχαμών, χωρίς όμως ίχνος διάθεσης για την ανακάλυψη θησαυρών που θα γίνουν κτήμα ενός μουσείου, αλλά για ιδιοτελείς σκοπούς, για πλουτισμό και μάλιστα παράνομα χωρίς να αποδώσουν στο κράτος τα πιθανά ευρήματα και αυτοί να αρκεστούν στα εύρετρα.
Οι χρυσοθήρες δρούν κοντά στο γεφύρι της Πλάκας, σκεπτόμενοι ότι αφού εκεί υπεγράφη η ομώνυμη συμφωνία – γνωστή και ως Συμφωνία Μυρόφυλλου στις 29 Φεβρουαρίου 1944, με στόχο τον τερματισμό των συγκρούσεων, μεταξύ των ανταρτικών οργανώσεων, κάποιες λίρες θα δόθηκαν από τον συνταγματάρχη Κρίστοφερ Γουντχάουζ, επικεφαλής της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα. Ανενημέρωτοι ιστορικά, αγνοούν ότι οι Βρετανικές λίρες σταμάτησαν να πέφτουν από τον ουρανό όταν διαπιστώθηκε ότι ο χρυσός χρησιμοποιείτο για την εμφύλια σύρραξη, που ξεκίνησε το 1943, με τις επιθέσεις του ΕΛΑΣ εναντίον του ΕΔΕΣ. Περισσότερες λίρες μπορεί να βρούν στα βουνά της Σερβίας όπου η βοήθεια των βρετανών στον Τίτο ήταν συνεχής, καθώς οι εκεί αντάρτες κτυπούσαν μόνο τους Γερμανούς κατακτητές και τους συνεργάτες τους.[1] Επιπλέον, οι αντάρτες δεν άφησαν ούτε την σκόνη από τα χρυσά μασούρια με τις λίρες που μοιράζονταν μεταξύ τους.
[1] Christopher M. Woodhouse, Apple of Discord- A Survey of Recent Greek Politics in their International Setting, Hutchinson & Co., 1948
Χάγκεν Φλάισερ, Στέμμα και σβάστικα. Η Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης, 1941-1944, τόμος 1, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 1995, σσ. 384-388.
www.ertnews.gr
