Μπορεί ένα τραγούδι να εκφράζει το κοινό αίσθημα στον απόλυτο βαθμό; Μπορεί.
Μπορεί ένα τραγούδι να εκφράζει χωρίς καμμιά εξαίρεση όλο το πόπολο; Μπορεί.
Μπορεί ένα τραγούδι να εκφράζει την αποστροφή του κόσμου για τα πολιτικά πρόσωπα ανεξαρτήτως κόμματος που έβγαλαν την ουρά τους έξω αποποιούμενα ευθύνης; Μπορεί.
Μπορεί ένα τραγούδι να αποτελέσει καθημερινή υπενθύμιση πως στην χώρα τούτη η στέρεη υποδομή και η διαχρονική συντήρησή της σε ό,τι κατασκευάζεται είναι άγνωστα πράγματα; Μπορεί.
Πάρα το συγκλονιστικό γεγονός των Τεμπών και τα ατυχή συμβάντα που από τότε καταγράφονται, η ροή του χρήματος για την άμεση κάλυψη όλων των παθογενειών στις υποδομές του σιδηροδρομικού δικτύου συνεχίζει να είναι περιορισμένη. Και το βασικό ερώτημα παραμένει: αν το ελληνικό κράτος δεν επρόκειτο μέσω του προϋπολογισμού ή του προϋπολογισμού δημοσίων επενδύσεων να χρηματοδοτήσει τη συντήρηση του δικτύου, δεν θα έπρεπε να το κάνουν οι εταιρείες που το χρησιμοποιούν, προκειμένου να κυκλοφορούν με ασφάλεια; (περισσότερα εδώ)
Μπορεί ένα τραγούδι να εξηγήσει χωρίς την χρήση οικονομικών όρων γιατί στην χώρα αυτή οι όποιες επενδύσεις γίνονται, στους τομείς που γίνονται, δεν δημιουργούν αναπτυξιακή προοπτική, που θα την θεράπευε μονάχα η αντιστροφή της απουσίας στέρεης και ασφαλούς υποδομής; Μπορεί.
Μπορούν οι στίχοι ενός τραγουδιού να μας ταρακουνήσουν, να μας ξυπνήσουν, να μας κάνουν να καταλάβουμε, να συνειδητοποιήσουμε πως οι νεοελληνικοί μύθοι για την μεγαλειώδη πορεία μας έχουν μετατραπεί σε ινδικό παραμύθι, όπου κάποιοι κάνουν εφήμερο οικονομικό πάρτι, πάρα πολλοί το παρακολουθούν ανόρεχτα, κι όσοι μπορούν μεταναστεύουν στα μουλωχτά βρίζοντας; Ίσως και να μπορούν:
«Που είσαι τώρα φως μου
Ήτανε γραμμένο
Νά’μαι εδώ για πάντα
Να σε περιμένω
Όσο κι αν κρατήσει
Να μην το ξεχάσεις
Όταν φτάσεις πάρε
Πάρε όταν φτάσεις
Θα το γράψει ο τοίχος
Θα το γράψει ο βράχος
Πως δεν ήταν μόνο
Ενός ανθρώπου λάθος
Θα το πει η σημύδα
Θα το πει κι ο κέδρος
Πως εδώ σκοτώνει
Όπου βρει το κέρδος
Θα το πει η λεβάντα
Θα το πει η μυρσίνη
Πως κυλάει στα μάτια
Μάτια του παιδιού μου
Που δεν θα φιλήσω
Δεν υπάρχει τρόπος πια
Μέχρι να’ρθει ο πήχυς
Και το χαλινάρι
Μέχρι να’ρθει η Νέμεσις
Και να τους πάρει
Αν δεν βρω το τέρμα
Δεν θα ησυχάσω
Δεν θα σταματήσω
Δεν θα ξαποστάσω
Δεν θα κάνω πίσω
Και δεν θα ξεχάσω
Θα σε πάρω εγώ
Παιδάκι μου όταν φτάσω.»
Μπορούν ένα τραγούδι και οι στίχοι του να μας ξυπνάνε καθημερινά, να μας υπενθυμίζουν πως μας αξίζει μια δίκαιη καθημερινότητα και να εκπαιδευτούμε προς αυτή την κατεύθυνση; Ίσως ναι.
Καιρός να κοιτάξουμε στον καθρέπτη τους εαυτούς μας, χωρίς υπεκφυγές. Το ερώτημα είναι: Ποιος, ποιοι θα αναλάβουν αυτή την πρωτοβουλία;
Και είναι ερώτημα επείγον. Το τραγούδι και οι στίχοι του, έθεσαν τα πράγματα ως έχουν. Το τραγούδι και οι στίχοι του συνόψισαν το όλον πρόβλημα της χώρας. Για αυτό και είναι βαθιά πολιτικό.
Μπράβο Φοίβο. Να είσαι καλά. Σ ’ευχαριστώ.
Μιχάλης Κονιόρδος, εκπαιδευτικός https://www.core-econ.org/
