Η Ντακότα Τζόνσον και ο Σον Πεν δίνουν ραντεβού σε ένα ταξί στη Νέα Υόρκη.
Πρόκειται για μία από τις ταινίες που περιμέναμε να δούμε στη μεγάλη οθόνη μέσα στο καλοκαίρι με τη Ντακότα Τζόνσον και τον Σον Πεν. Μιλάμε για το «Μόνοι στη Νέα Υόρκη» ή «Daddio».
Ξεκινώντας με τα βασικά σημεία της υπόθεσης: Τοποθετούμαστε στο αεροδρόμιο JFK και μια νεαρή γυναίκα μπαίνει στο πίσω κάθισμα ενός κίτρινου ταξί, ο ταξιτζής ξεκινάει την κούρσα και καθώς οι δυο τους κατευθύνονται τη νύχτα προς το Μανχάταν ξεκινούν την πιο απροσδόκητη συζήτηση. Η Ντακότα Τζόνσον υποδύεται τη Γκέρλι και ο Σον Πεν τον Κλαρκ. Η ταινία διακρίνεται από τη μαγική φωτογραφία του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, όπου μέσα στη νύχτα δίνει φως και λάμψη, ενώ πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Κρίστι Χολ που υπογράφει και το σενάριο.
Εξομολογήσεις δύο αγνώστων σε ένα ταξί
Σίγουρα, έχει ενδιαφέρον να βλέπεις μία συνάντηση δύο άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων που να διαδραματίζεται εξ ολόκληρου σε ταξί. Μπορεί να είναι ένα είδος αναζήτησης ταυτότητας, μπορεί και όχι βέβαια, καθώς μιλάμε κατά βάση για ανθρώπινες εξομολογήσεις και όλα αυτά σε μια κούρσα ταξί που καταλήγει σε απελευθέρωση. Είναι ακόμη αξιοσημείωτο το πώς αντιμετωπίζει η Γκέρλι το κινητό, τον δισταγμό της και το πώς απαντά στα μηνύματά της. Από την άλλη ο Σον Πεν την ψυχογραφεί και βγάζει τα δικά του πορίσματα. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι σε αρκετά σημεία «ξεφεύγει» από όσα θα έπρεπε να πει, προσδίδοντας κυνισμό στην αντρική συμπεριφορά, γενικεύοντας καταστάσεις.
Deadpool & Wolverine: H μεγάλη συγνώμη της Disney προς τους MCU fans
Η ιστορία θυμίζει «Lost in translation» καθώς έχουμε και εδώ δύο άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους, διαφορετικής ηλικίας και διαφορετικού status που αισθάνονται μία ανεξήγητη άνεση ανάμεσά τους και με φόντο πάντα τον δρόμο, ξεκινάνε οι εξομολογήσεις. Η βαρύτητα πέφτει κατά βάση στην πλευρά της Γκέρλι και δημιουργείται ένα παιχνίδι για το ποιος είχε τις χειρότερες εμπειρίες στη ζωή του.
Τραύματα του παρελθόντος, αλλά και όμορφες αναμνήσεις που έχουν χαράξει τους πρωταγωνιστές μάς τοποθετούν σε ένα ενήλικο περιβάλλον που η ζωή αλλάζει, χωρίς φιοριτούρες υπό το πρίσμα του ρεαλισμού και της διαφορετικής ψυχοσύνθεσης του κάθε ανθρώπου. Σε μία ταινία 100’ η ταινία ναι μεν τοποθτετείται στη Νέα Υόρκη, όμως σε ένα διαφορετικό επίπεδο, σε εκείνο των προσωπικών εξομολογήσεων. Ένα κάλεσμα εμβάθυνσης στην ανθρώπινη προσωπικότητα.
5 λόγοι που θα μας γοητεύουν πάντα τα φιλμ νουάρ
Πόσο ελεύθεροι είμαστε όταν μιλάμε για τις προσωπικές μας ιστορίες; Μέχρι πόσα μπορούμε να εξομολογηθούμε σε έναν άγνωστό; Ίσως παίζει ρόλο το γεγονός, το ότι δεν θα ξαναδείς εκείνο το πρόσωπο και άρα εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που έχεις αποκαλύψει δεν θα στο υπενθυμίζει.
Η ταινία δε διακρίνεται από δυνατές κορυφώσεις στην πλοκή της, ωστόσο η οπτική της έχει σίγουρα ενδιαφέρον.
